Τα ζώα του Κονέκτικατ έχουν μια φωνή με το νόμο του Ντέσμοντ

2024 Συγγραφέας: Olivia Hoover | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 06:50

Φωτογραφίες από: Jessica Hill / NY Times

Ένας πρωτοποριακός νόμος που εγκρίθηκε πέρυσι στο Κοννέκτικατ δίνει μια φωνή σε ζώα που είναι θύματα παραμέλησης και κακοποίησης.

Πέρυσι, το Κονέκτικατ ψήφισε ένα επαναστατικό και εμπνευσμένο νόμο που έδωσε φωνή στα θύματα αμέλειας και κακοποίησης ζώων και ο νόμος αυτός συνεχίζει να φέρνει ελπίδα και δικαιοσύνη για σκυλιά που διαφορετικά δεν θα είχαν φωνή και θα παραμείνουν θύματα.

Ο David Rosengard είναι δικηγόρος με το Ταμείο για τη Νομική Προστασία των Ζώων, το οποίο υποστήριξε τη νομοθεσία και δήλωσε ότι ο νόμος ήταν ζωτικός για την εξασφάλιση ότι μια τρίτη αντιπροσωπευτική φωνή - για τα κακοποιημένα ζώα - επιτράπηκε σε δικαστικές διαδικασίες όπου η ανθρώπινη καταπίεση, πραγματοποιούνταν.

Σχετικές: Οι νομοθέτες συμμετέχουν στις Ομάδες Ευημερίας των Ζώων για τους υπεύθυνους νόμους κτηνοτρόφων στο Κάνσας

Η καθηγήτρια Jessica Rubin διδάσκει το δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Κοννέκτικατ και πηγαίνει τακτικά στο Ανώτατο Δικαστήριο ως νομικός συνήγορος που αναζητά το καλύτερο συμφέρον των σκύλων που εμπλέκονται σε καταπιεστικές καταστάσεις. Αυτή, μαζί με φοιτητές του δικαίου και μια οργάνωση εθελοντών που ονομάζεται στρατός του Desmond, στέκεται μπροστά στους δικαστές και δίνει τις απόψεις της για το τι θα ήταν προς το καλύτερο συμφέρον των κατοικίδιων ζώων σε καταστάσεις όπου η κατάργησή τους από τους ιδιοκτήτες τους μπορεί να είναι υπό αμφισβήτηση. Πολλές φορές, αυτή και οι συνάδελφοί της υποστηρίζουν ότι τα ζώα που βρίσκονται σε τρομακτικές καταστάσεις δεν επιστρέφονται στους νόμιμους κατόχους τους, αλλά αντλούνται από ομάδες υποστήριξης των ζώων και κοινωνικής πρόνοιας για να βοηθήσουν στην αποκατάστασή τους και να τους δώσουν μια ευκαιρία σε μια ζωή που αξίζουν.

Οι δικηγόροι συμμετέχουν επίσης ως ερευνητές που βοηθούν τους υπερβολικά φορτωμένους εργαζόμενους να εξετάζουν γεγονότα και καταστάσεις που περιστρέφονται γύρω από πιθανές καταστάσεις κατάχρησης των ζώων και στη συνέχεια να επιτρέπουν τις καλύτερες απόψεις του δικαστή. Συχνά, οι υποθέσεις απλώς δεν διώκονται, ή αν είναι, γίνονται έτσι με υπερβολική επιείκεια έτσι ώστε να αποφευχθεί ένας παραβάτης από περαιτέρω κακοποίηση ζώων και οι υποστηρικτές που ενεργούν σύμφωνα με αυτόν τον νόμο θέλουν να αλλάξουν.

Η αντιπρόσωπος Diana Urban χρηματοδότησε τη νομοθεσία πέρυσι, λέγοντας ότι τα ζώα είναι αθώα και χρειάζονται φωνή. Υποστηρίζει ότι όσοι καταχρώνται τα ζώα μπορούν επίσης εύκολα να καταχραστούν τους ανθρώπους και ελπίζει ότι θα υπάρξουν περισσότερες κατηγορίες ως αποτέλεσμα του νόμου.

Κάτι που έχει νόημα … και εξακολουθούν να υπάρχουν εκείνοι που αντιτίθενται στο νόμο, επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας αν τα ζώα θεωρηθούν ως αισθανόμενα πλάσματα και όχι ως ιδιοκτησία. Το Αμερικανικό Kennel Club αντιτάχθηκε στην πραγματικότητα λόγω του φόβου αυτού, ανησυχώντας ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας θα μπορούσαν εύκολα να παραδοθούν σε τρίτους.

Αλλά η Kathy Hessler είναι κλινική καθηγήτρια στο Lewis & Clark Law School και λέει ότι είναι καιρός να γεφυρωθεί η αποσύνδεση μεταξύ των ζώων και των νόμων που τους προστατεύουν, καθώς είναι τα μόνα «αισθανόμενα» πλάσματα που εμπίπτουν σε κατηγορία «ιδιοκτησίας».

Άλλα κράτη παρακολουθούν για να δουν πώς ο νόμος, ονομάζεται για ένα σκυλί που ονομάζεται Desmond που κακοποιήθηκε και πέθανε το 2012, μπορεί να κάνει τη διαφορά στις περιπτώσεις που βλέπουν σχετικά με τα ζώα και κυρίως για να διαπιστώσουν εάν οι καταστάσεις ευθανασίας μπορούν να μειωθούν με αυξημένη υπεράσπιση και φωνή για τα ζώα. Η Christine Kiernan βοήθησε να οργανωθεί ο στρατός του Desmond για να κάνει ακριβώς αυτό - να είναι μια φωνή για ζώα που δεν έχουν κανέναν να τους μιλήσει.

Σχετικά: Ο νόμος για τη σκληρότητα των ζώων έρχεται σε ισχύ στο Οχάιο [Video]

Ο Κίερναν λέει ότι η διακοπή της κατάχρησης των ζώων είναι μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας που σταματάει έναν κύκλο βίας. Οι εθελοντές που δουλεύουν με τον στρατό του Ντέσμοντ περνούν ακούραστες μέρες που υποστηρίζουν μεταξύ της γραφειοκρατίας του ζωικού δικαίου και της γραμμής όπου συνειδητοποιούμε ότι τα ζώα ζουν και αναπνέουν και νιώθουν. Αυτή και οι εθελοντές της αναζητούν τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν τα ζώα, αλλά λένε ότι συχνά καλούνται να περάσουν από το κράτος, καθώς έχουν δείξει τη δέσμευσή τους στην υπεράσπιση των ζώων.

Οι άνθρωποι που εργάζονται για να εξασφαλίσουν το καλύτερο ενδιαφέρον των ζώων. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι χρειάζεται νομοθεσία, αλλά χαίρομαι που βλέπω ότι συμβαίνει, με περισσότερη επιθυμία να φέρει προγράμματα και στα κράτη τους.

[Πηγή: NY Times]