Γιατί η υιοθέτηση ενός σκύλου δεν ήταν ποτέ μόνο μια "επιλογή" για μένα

2024 Συγγραφέας: Olivia Hoover | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2024-01-11 23:42

Η υιοθέτηση ενός σκύλου δεν ήταν ποτέ επιλογή για μένα γιατί πάντα ήξερα πότε ήρθε η ώρα, δεν θα ήταν επιλογή - ήταν πάντα ο μόνος τρόπος να δώσω σκύλο σπίτι.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που συναντήθηκα το αγαπημένο μου κουτάβι δοξά Andromeda (ή όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, Weird Wiener, είναι Dachshund. Μπήκα στο φορτηγάκι υιοθεσίας κοινωνικών Tees μπροστά από το Petco, είδε το κοριτσίστικο πρόσωπό του κουτάβι να κοιτάζει έξω από μένα πίσω από το γυάλινο διαμέρισμα και αμέσως αισθάνθηκε μια σύνδεση. Όταν ο εθελοντής την έβγαλε για να τη συγκρατήσω, κοίταξε πάνω μου, με την ουρά να σκοντάφτει και μου γλύτωσε απαλά το πηγούνι.

Όλοι έχουν αυτή την πρώτη στιγμή με το κουτάβι τους, αλλά με μένα, αντέχει βαθιά. «Ποιος θα έδινε αυτό το μικρό κουτάβι;» Νόμιζα. "Ποιος θα μπορούσε;"

Ο λόγος για αυτό ήταν απλά επειδή, κατά κάποιο τρόπο, είμαι ανθρώπινη διάσωση. Είμαι υιοθετημένος.

Ο συγγραφέας ως νεαρό μωρό

Πάντα ένιωσα ένα ιδιαίτερο είδος δεσμού με τα κουτάβια στα καταφύγια και τις διασώσεις, κυρίως επειδή ταυτίζομαι με την κατάστασή τους. Γεννημένος στη Νότια Κορέα, βρισκόμουν αμέσως στη φροντίδα του κράτους όταν γεννήθηκα. Παρόλο που δεν καταλήξαμε σε ένα ορφανοτροφείο, μπήκα στην οικογενειακή φροντίδα. Από εκεί ήμουν υιοθετημένος και ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήμουν μόνο ντροπαλός του ενός έτους.

Andi (στη συνέχεια Josie) ως κουτάβι που απαριθμούνται προς έγκριση

Αν και είχα μια ευτυχισμένη, άσπρη παιδική ηλικία φρακτών, κάθε φορά που έχετε αυτό το είδος διακοπής στη ζωή σας, ανεξάρτητα από την ηλικία, υπάρχει πάντα μια νευρική, τρελός και ζοφερή σκέψη στην πλάτη του μυαλού σας: «Γιατί δεν ήθελα;"

Αυτό δεν είναι συμπαθητικό κόμμα, είναι απλώς μια συναισθηματική αλήθεια. Και ανεξάρτητα από το πόσο καλά προσαρμοσμένο γίνεται, τείνει να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο, ειδικά όταν πρόκειται για καταφύγια ζώων. Σε αυτά, βλέπετε τον εαυτό σας.

Η σύνδεση αυτή αναγνωρίζεται από διάφορους οργανισμούς διάσωσης και διάσωσης σε ολόκληρη τη χώρα και έχουν θεσπιστεί προγράμματα για τη συγκέντρωση των υιοθετημένων και υιοθετημένων παιδιών με τους ομοφυλόφιλους. Διάφορες ζωοτροφές συμμετέχουν σε προγράμματα που απευθύνονται ειδικά στα παιδιά στο σύστημα λόγω των τεκμηριωμένων θετικών αποτελεσμάτων που έχουν τα κατοικίδια ζώα στους νέους.

Πρώην υιοθετημένα παιδιά έχουν μιλήσει για τα οφέλη που είχε η θεραπεία με τη βοήθεια των ζώων για αυτούς. Όσον αφορά τα υιοθετημένα παιδιά, σύμφωνα με μια μελέτη του 2008 που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Διεθνούς Εταιρείας Anthrozoology:

Για ένα παιδί σε ένα καινούργιο σπίτι, ενδεχομένως σε μια νέα χώρα, αυτή η άνευ όρων αγάπη [ενός κατοικίδιου ζώου] θα μπορούσε πράγματι να προσφέρει μια μεγάλη αίσθηση ασφάλειας. Η αθωότητα του σκύλου και του παιδιού δημιουργεί έναν δεσμό που δεν απαιτεί λέξεις μεταξύ τους. Για τα παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα των υιοθετημένων γονέων τους, ένας σκύλος μπορεί να δώσει την ευκαιρία να μιλήσει σε κάτι που «καταλαβαίνει» ό, τι λένε - και δεν θέτει ερωτήσεις και δεν θέτει απαιτήσεις.

Όταν μιλάμε για το πρόγραμμα Pets as Pals που διευθύνεται από το The Haven Animal Care Shelter στο Τέξας, υιοθετεί και υιοθετεί τη μητέρα Susan σχολίασε στο Lubbock Online:

Τα παιδιά αγαπούν πραγματικά τα ζώα. [Petting τα ζώα] τους βοηθά να μάθουν να δεσμεύσουν και να εκφράσουν την αγάπη. Οι παλαιότεροι μου δύο έφυγαν … για θεραπεία από τότε που ήταν 1 και 3 και έχει πραγματικά κάνει τη διαφορά τους.

Συχνά, οι υιοθετημένες και οικογενειακές οικογένειες φαίνονται να συμπεριλαμβάνουν κατοικίδια ζώα όταν τα παιδιά μπαίνουν στη ζωή τους. Μια μελέτη από την Εφημερίδα της Οικογενειακής και Οικογενειακής Θεραπείας διαπίστωσε ότι πολλές οικογένειες υιοθέτησαν σκόπιμα ένα κατοικίδιο ζώο όταν υιοθέτησαν ένα παιδί, οπότε θα υπήρχε μια παράλληλη εμπειρία στο παιδί να αναφέρεται.

Όποια και αν ήταν η αιτία, ήξερα ότι όταν έβλεπα αυτό το μαύρο και μαύρισμα κουτάβι ηλικίας 3 μηνών, που μεταφέρθηκε από το Τενεσί στους καταπληκτικούς δρόμους της Νέας Υόρκης, ήθελε μόνο ένα σπίτι. Έτσι έκανα την πιο εύκολη επιλογή στη ζωή μου: της έδωσα ένα.